Recensie: Hannes Minnaar geeft de muziek vleugels

Hannes Minnaar geeft de muziek vleugels

Jeanette Vergouwen-de Caluwe

De Zeeuwse Concertzaal wordt geroemd vanwege de goede akoestiek, een zaal waar alle klanken tot hun recht komen. De Vrienden van de Concertzaal hebben met crowdfunding gezorgd dat na twee jaar een nieuwe concertvleugel, een Steinway uit 2005 van hoge kwaliteit, kon worden aangeschaft. De eigendomsakte werd op 11 november overhandigd en toppianist Hannes Minnaar verzorgde, voor een volle zaal, het eerste recital op dit nieuwe instrument.

Ik hoef niet uit te weiden over de kwaliteiten van deze musicus die kortgeleden genomineerd is voor de VSCD (Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties) Klassieke Muziekprijs 2023: De Ovatie. Minnaar is een allround pianist. Hij bezit een fenomenale techniek, souplesse, stijlgevoel en intensiteit, Zijn interpretaties getuigen van spontaniteit, een intense inleving en diepe muzikaliteit.

Een recital van hem bewerkstelligt dat je je als toehoorder opgenomen voelt in een soort andere dimensie, een paradijselijk gevoel. Hannes Minnaar geeft de muziek vleugels en voert zijn publiek mee naar andere sferen en emoties. Ik heb bewondering voor zijn programmakeuze. Met de werken van Schubert, Bartók en Chopin kwamen alle facetten van de nieuwe Steinway vleugel tot hun recht. Technisch razend moeilijke composities, die van de uitvoerder virtuositeit eisen, maar vooral een diep gevoel voor de intenties van de componisten. Bij Minnaar zijn ze in goede handen.

Hij begon met de Wandererfantasie van Schubert, een orkestraal geschreven pianosonate die gebaseerd is op een tekst van de dichter Schmidt von Lübeck met de sombere zin: Dort wo du nicht bist, dort ist das Glück. Kan het nog somberder? De mens voelt zich eenzaam en als een vreemdeling in een koude wereld. Een emotie die door Schubert in virtuoze en krachtige muziek is vertaald. In de vier delen worden gescandeerde thema’s met lieflijke passages afgewisseld. Het langzame deel met variaties klonk aandoenlijk mooi vol expressie, het scherzo werd stevig in de verf gezet en de coda van het laatste fugatische deel klonk triomfantelijke en bijna feestelijk.

Om daarna In de Open Lucht, een verzameling van vijf solo pianowerken van Bartók te spelen is een geweldige keuze. Moeilijk, interessant en een kans om alle registers (bas- en discant en middenregister) van de piano te etaleren. Dat de piano een toets- en een slagwerkinstrument is liet Minnaar horen door zijn uitgekiend gebruik van de pedalen en stevige hamerende akkoorden. De invloed van de Hongaarse volksmuziek in Met Trommels en fluiten met een heel percussieve coda en imitatie van hoge blaasinstrumenten was een mooi contrast met de kabbelende begeleiding (linkerhand) in de Barcarolle. Het stemmen van de kleine doedelzakken (Musettes) met de constante bourdonachtige ondertoon, deed amusant aan en Muziek van de Nacht klonk paradijselijk. Het beeld van een meertje met daarboven de volle maan, de nachtelijke geluiden met het gekwaak van de roodbuikvuurpad en vogelgeluiden, onderbroken door een soort koraal, zorgden voor een gevoel van rust. Een rust die weg gehamerd werd in het slotdeel De Achtervolging. Een technisch supermoeilijk besluit dat het uiterste van de pianist vergt. Minnaar liet bij het publiek een verpletterende indruk na.

Na de pauze vertolkte Minnaar de 24 Preludes van Chopin. Met deze compositie waarin alle toonaarden majeur en mineur worden gebruikt en bovendien de afwisseling tussen snel en langzaam, forte en piano, optimaal uitkomen, werd duidelijk dat de nieuwe Steinway een heldere klank bezit. Alles klinkt soepel, mild en karaktervol. De passie waarmee Minnaar die verschillende emoties vertolkte, was groot. De Preludes zijn zo verschillend, van hallucinant tot lieflijk, van demonisch ritmisch meer dan moeilijk tot diepbedroefd.

Moet ik nog meer zeggen. Het was een onvergetelijke ervaring. Bovenmenselijk.

Terug naar overzicht