Muzikale eenheid tijdens een stralend recital

Recensie door Jeanette Vergouwen-de Caluwe

Met een aantrekkelijk en ook gevarieerd recital veroverde het The Hague Trio vrijdag 3 oktober in de Zeeuwse Concertzaal in Middelburg het publiek. Het was een bijzonder optreden omdat de drie strijkers: Justyna Briefjes (viool), Julia Dinerstein (altviool) en Miriam Kirby (cello) een zeldzaam mooi geheel vormen. Het drietal straalt muzikaliteit uit. Er wordt heel goed naar elkaar geluisterd en ze houden samen de spanningsboog vast. Het kleurenpalet van de drie instrumenten is veelzijdig en de programmakeuze is gevarieerd en spannend.

Het recital begon met de vertolking van het Trio in Bes, dat Schubert op 20-jarige leeftijd schreef. Al luisterend naar dit werk, hoor je de invloed van Beethoven, en de andere twee grote Klassiekers Haydn en Mozart, maar het verraadt ook de latere Schubert, de grootmeester in het moduleren en de muzikale schilder van sfeer en kleurklanken.

De melodie en harmonie in het Allegro moderato werden helder en toch stevig gebracht. In het Andante was een mysterieuze droom te herkennen, een beeld waarin de instrumenten intens en pianissimo samenklonken. En na het korte dansante derde deel volgde een geanimeerd Rondo waarin gloedvol en met een vleugje speelsheid werd gemusiceerd.

Hoe anders, maar o zo spannend, was het Strijktrio van de Pools-Russische Joodse componist Miecyslaw Weinberg (1919-1996). Zijn muziek is intens en brengt een obsederende boodschap. Zijn compositie bevat vele Joodse ritmes en melodieën en klinkt lyrisch.

Net als bij zijn grote voorbeeld Sjostakovitsj hoor en voel je de melancholie en de innerlijke onrust, met ook die afwisseling van uitbundige en vrolijke frases. De pizzicati klinken spits en soms vol sarcasme. Het langzame middendeel werd met sourdine gespeeld en de trieste melodielijn die afwisselend door de instrumenten werd gebracht, klonk zo mooi en droevig. Daardoor kwam het slotdeel met een volkse melodie extra krachtig en fris over. De sterke ritmes en de stevige accenten zorgden ervoor dat je kippenvel kreeg en je letterlijk de angst en onrust voelde.

De keuze voor Strijktrio in c Opus 9 van Beethoven vond ik echt ideaal. Het paste perfect bij Schubert en Weinberg. Dit werk is somber, pathetisch en diep tragisch. Een compositie in de periode dat Beethoven nog in de klassieke stijl schreef, maar ook heel zijn ziel en zaligheid erin legde. Hij schreef het in 1796/1797. De periode waarin hij doof begon te worden. Dat sombere karakter kwam al meteen uit in de dalende kwarten die in toenemende kracht werden geproduceerd. Pessimisme, lyrische melodieën en stormachtige passages werden afwisselend gestreken. En weer was die ongelooflijk mooie eensgezindheid van de drie musici zo overtuigend. Het Adagio con espressione met vele modulaties klonk intens en heerlijk melodisch en het Scherzo werd vrolijk en speels vertolkt. Het slotdeel Presto in de traditionele rondovorm met een stormachtig karakter bracht het ensemble met veel nuances. Helemaal in de stijl van de Sturm und Drang. Deze avond stormde het buiten, maar ik vond het een heerlijke, enerverende avond in de Zeeuwse Concertzaal.